We spraken met Alice, een 43-jarige lerares die erg sportief is en haar vakanties graag doorbrengt in de zon op het strand. Ze vertelt ons hoe ze met haar diabetes omgaat, zelfs in bikini.
« Het is 35 jaar geleden dat diabetes bij me werd vastgesteld. Ik ga niet vertellen over mijn kindertijd en jeugd, die op hun kop werden gezet door het bijstellen van mijn behandelingen, de voortdurende monitoring van mijn bloedsuiker en mijn dieet, de neerslachtige periodes, de hypo- en hyperglycemische episodes, die soms gevaarlijk waren en soms een bron van anekdotes, enz. Dat is allemaal verleden tijd.
Intussen ben ik een gelukkig getrouwde vrouw die gepassioneerd is door haar werk en zorg draagt voor haar lichaam en welzijn door middel van sport: ik jog elke dag, ik doe aan fitness, zumba, hedendaagse dans, tennis en ik coach een volleybalteam. Gelukkig heb ik in de loop der jaren baat gehad bij de technologische vooruitgang in de behandeling van mijn ziekte. Ik gebruik het FreeStyle Libre2-systeem voor continue meting, apps om mijn resultaten te analyseren en te delen, om mijn suikerinname te beheren, een app die een alarm geeft bij hypo- of hyperglycemie3,4, en ik wissel af tussen een insulinepomp in de winter en injectiepennen in de zomer.
Waarom? Omdat ik graag van de zon geniet, in lichte kleding sport en ondanks mijn ziekte durf te pronken met mijn best wel fitte lichaam voor mijn leeftijd. Ik kan me moeilijk inbeelden hoe ik mijn insulinepomp aan mijn bikinitop zou bevestigen. Zelfs met de sensor is het niet altijd gemakkelijk. Ik zie mensen, die zich afvragen wat ik op me heb, vaak raar kijken op het strand.
Maar eerlijk gezegd zie ik mezelf nu meer als een stralende vrouw dan als een patiënt. Ik ben trots op mijn gespierde benen en buik, mijn decolleté en mijn energie, en ik durf te tonen wat ik heb zonder me te schamen. Bovendien heb ik beslist mijn situatie te gebruiken om anderen te informeren over diabetes. Uitleggen en onderwijzen, dat is mijn beroep. Ik leg uit wat diabetes is aan de mensen rondom me, aan mijn volleybalteam en aan mensen die me nieuwsgierig aankijken. Tegelijkertijd moedig ik hen ook aan om te sporten om diabetes type 2 te voorkomen. Ook wie een oordeel velt zonder de situatie te begrijpen, heeft voorlichting nodig. Ik herinner me dat ik iemand aangesproken heb die aan het fluisteren was tegen iemand. Ik zei tegen hen: 'Hebben jullie nog vragen? Het is gewoon een insuline-injectie, geen drugs.' Ik vond het niet erg om mezelf een injectie te geven, zo legde ik hun uit.
Ik denk dat mijn lichaam aanvaarden zoals het is, zelfs met een sensor die altijd zichtbaar is en injectiesporen, en er trots op durven zijn, me doet groeien, me zelfvertrouwen geeft en me gelukkig maakt. Dat is tenminste wat mijn man me vertelt, en hij zegt dat hij heel trots op me is.
Het is aan jou om te kiezen: een leven vol zelfbeklag in de schaduw leiden of je goed voelen in je vel en onder de mensen komen. »