Het idee van “Slow Diabetes” maakt deel uit van de internationale “Slow Life”-beweging, die ervoor pleit om rustiger in het leven te staan en zich meer te concentreren op het hier en nu. Met die levensstijl vertraagt u het dagelijkse ritme, zodat u de dingen beter kan appreciëren en sereen en in harmonie met uzelf leeft. De bedoeling is om kwaliteit boven kwantiteit te stellen.
De slow-beweging ontstond in 1986, toen culinair recensent Carlo Petrini in Italië slowfood uitvond om fastfood tegen te gaan. Sindsdien vond de beweging ook ingang in andere domeinen (ouderschap, seks, het bedrijfsleven, cosmetica, toerisme, enzovoort), om uiteindelijk uit te groeien tot de algemene term slow life.
Aan slow life doen betekent niet noodzakelijk dat u radicale veranderingen moet aanbrengen in uw leven. Het gaat meer om kleine handelingen, stappen en gewoonten die samen langzaam uw manier van leven veranderen. Uw leven helemaal omgooien zou te moeilijk zijn, en dat houdt niemand op lange termijn vol. Ik som een paar voorbeelden op om aan “slow life” te doen:
- Maak een ontspannende wandeling na het werk.
- Ga een luchtje scheppen en ontspan tijdens de lunchpauze in plaats van binnen te blijven of gekluisterd te zitten voor het computerscherm: geniet van de geluiden, de geuren en de natuurlandschappen. Luister naar de vogels, de takken van de bomen die wiegen in de wind, ruik het vers gemaaide gras...
- Mediteer: besteed 5 tot 10 minuten per dag aan het leegmaken van uw hoofd.
“Slow diabetes”, de levensstijl die de Fédération Française des Diabétiques 3 jaar geleden introduceerde, spoort mensen met diabetes aan om hun ziekte en hun behandelingen goed in de gaten te houden door minder snel te leven. Ze moeten in hun hoofd rustiger en minder gestresseerd zijn, en focussen op hun welzijn en gemoedsrust.
"De federatie organiseert twee keer per jaar themacampagnes, waarvan “Mijn slow-diabeteszomer” er dus een was. 17 000 diabetespatiënten schreven zich daarvoor in! Gedurende vijf weken in juli en augustus ontving ik twee of drie keer per week een e-mail, waarin ik de kans kreeg om een bepaald aspect van het leven met diabetes in “slow mode” te ontdekken: filmpjes van gespecialiseerde of deskundige artsen, podcasts, korte oefeningen, enzovoort. Soms opende ik ze meteen, soms wachtte ik tot ik me beter kon concentreren. Natuurlijk spraken sommige onderwerpen me meer aan dan andere, maar er was echt voor elk wat wils: van receptjes tot mentale coachingmethodes, van pilates tegen de muur tot modetips met een insulinepomp."1