Annie leeft al 44 jaar met diabetes type 1. Tot twee jaar geleden deed ze gemiddeld 4 keer per dag de vingerprik. Haar vingers zagen er blauw van. En soms vond ze geen plekje meer waar ze nog kon prikken. Op een dag sprak een kennis met diabetes haar aan: “Ik heb een nieuwe methode leren kennen. Die is echt iets voor jou!²

Schommelaar.

Ik ben een geweldige schommelaar; mijn waarden kunnen snel veranderen. Daardoor was ik vroeger nooit echt gerust. Nu wel: heb ik twijfels, dan neem ik mijn FreeStyle Libre en weet ik het meteen. Dat was vroeger niet zo. Ik voel me nu veel zekerder. Ik kan zo vaak meten als ik wil. Ja, mijn FreeStyle Libre wordt goed gebruikt! (lacht)

Na een halve dag ben je ermee weg.

In een halve dag opleiding leerde ik de sensor zelf aanbrengen. Ik ben geen heldin in zulke dingen, maar de verpleegkundigen hebben goed gesupporterd voor mij en het is gelukt. Ik was heel blij. Na zoveel jaren had ik eindelijk een gerust gevoel. Ik kan het bijna niet beschrijven. Ineens geen twijfels meer. En zo zalig dat je ook kan meten zonder iets uit te moeten trekken.³ Ik ben er super blij mee en vertel het aan iedereen!

'Ik heb dat ook!'

Vorige zomer waren we in de Ardennen. Op een bepaald moment stapt een jongen van een jaar of tien naar mij toe. Hij wijst naar mijn sensor, stroopt zijn mouw op en wijst: ‘Ik heb dat ook!’ Hij had al diabetes sinds zijn vierde. Ik vind het fijn om anderen te zien reageren en mijn verhaal met hen te delen.

Geen bloed meer.³

Ik heb altijd goed mijn waarden willen controleren. Met de FreeStyle Libre kan ik zelfs ’s nachts kijken hoe ik ervoor sta. Dag en nacht een zicht hebben op je waarden, dat is een droom. Soms vind ik het nog wel eens raar dat ik nooit meer bloed zie, zoals vroeger, met die dagelijkse vingerprikken². Dit toestel is toch een mirakel hé! Mijn leven is gemakkelijker geworden. Ik ben altijd gerust, omdat ik zeker ben dat het resultaat goed is. Geen stress meer! Mocht iemand mijn FreeStyle Libre afpakken, dat zou een grote straf zijn!