Powszechność zachorowań na cukrzycę typu 2 na całym świecie jest obecnie tak duża, że jest to niemożliwe, aby przyczyniły się do niej jedynie predyspozycje genetyczne. Faktycznie odgrywają one istotną rolę, zwłaszcza w powstawaniu cukrzycy typu 2, jednak rozwój choroby zawsze rozpatruje się z uwzględnieniem czynników środowiskowych. U osób, u których w rodzinie występuje cukrzyca i mają ją teoretycznie „zapisaną w genach”, choroba może nigdy się nie ujawnić, jeśli zadbają o odpowiednią profilaktykę. Z drugiej strony, jest wielu pacjentów, którzy chorują na cukrzycę „odziedziczoną po rodzicach”, mimo że prowadzą zdrowy styl życia – przestrzegają zaleceń dietetycznych i regularnie uprawiają sport.
Czynniki, które zwiększają ryzyko rozwoju cukrzycy typu 2, to:
● nadmierna masa ciała (BMI > 25);
● nadmiar tkanki tłuszczowej w obrębie brzucha (obwód w talii powyżej 80 cm u kobiety lub powyżej 94 cm u mężczyzn);
● niska aktywność fizyczna;
● nieprawidłowa dieta (wysokoprzetworzona, obfitująca w tłuszcze nasycone i cukry proste, z niską podażą błonnika);
● nadciśnienie tętnicze (>140/90 mm Hg);
● dyslipidemia (stężenie cholesterolu frakcji HDL < 40 mg/dl lub triglicerydów > 150 mg/dl;
● zespół policystycznych jajników;
● choroby układu sercowo-naczyniowego.
W przypadku cukrzycy typu 1 rola czynników środowiskowych nie została do końca poznana. Wśród czynników ryzyka wymienia się różnego rodzaju problemy zdrowotne występujące w okresie prenatalnym i we wczesnym dzieciństwie, m.in.:
● otyłość,
● niedobory witaminy D3,
● zaburzenia mikrobiomu jelitowego,
● nietolerancja mleka krowiego,
● ekspozycja na promieniowanie UV lub ozon,
● zakażenia niektórymi wirusami, np. Coxsackie, grypy B, opryszczki pospolitej lub ludzkim wirusem herpes typu 63.
Śledź Nas